ಮನಸು ಮನಸುಗಳ ಪಿಸುಮಾತು

Friday, January 1, 2010

ನಿನ್ನ ಅಪ್ಪುಗೆಯಲ್ಲಿ ಕರಗುವ ಆ ಹೊತ್ತು ಎಂದೂ ಜಾರದಿರಲಿ.....


ಹುಡುಗಾ ನಿನಗೆ ನೆನಪಿದೆಯಾ? ನಂಗೊತ್ತು ನಿನಗೆಲ್ಲಿ ನೆನಪಿರುತ್ತೆ? ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆಯುವ ಮರೆಗುಳಿ ನೀನು! ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿ ನಾನೆ ಹೇಳಬೇಕು. ಕಳೆದ ವರುಷ ಇದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಕ್ಯಾಂಪ್ ಹೋಗಿದ್ವಿ. ಕಾಲೇಜಿನ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳು ಅವು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಮನೆ ಕಡೆಗೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನೆನಸಿದರೆ ಸಂಕಟ. ಕಳೆದ ಮೂರು ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಬರೀ ಖುಷಿ ಖುಷಿಯ ದಿನಗಳು.. ಹಾಗೆ ನಾವು ಬಿಳಿಗಿರಿರಂಗನ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ೫ ದಿನಗಳ ಕ್ಯಾಂಪ್ ನಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ..
ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕುಳಿತ ನಿನ್ನ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಕೈ ಬೆಸೆದು ಭುಜಕ್ಕೆ ಒರಗಿ ಆ ಸುಂದರ ಪರಿಸರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಹೋಗ್ತಾ ಇರೋ ಆ ಹೊತ್ತು ಬಹಳ ಅಪ್ಯಾಯಮಾನ, ಮುಚ್ಚಿದ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ಕನಸಿನ ಚಿತ್ತಾರ ಹೀಗೆ ಜೀವನಪರ್ಯಂತ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಹಂಬಲದ ಮನಸು ಬೇಗ ಬೆಟ್ಟ ಸಿಗದೇ ಇರಲಪ್ಪಾ ಅಂತ ಅನ್ಕೋತಿತ್ತು. ಸಾಗುವ ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಎಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬರನೊಬ್ಬರು ರೇಗಿಸುತ್ತಾ, ಹಾಡುತ್ತಾ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರದೇ ಆದ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಬೆಟ್ಟ ತಲುಪಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಕೈ ಹಿಡಿದು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತುವಾಗಲೂ ಆ ಬಿಳಿಗಿರಿರಂಗನಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಬೇಡಿಕೆ ಹಿಡಿದ ಕೈ ಎಂದೂ ಸಡಿಲವಾಗದಿರಲಿ ಎಂಬ ಹರಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಆ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿದಾಗ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಏನೋ ಸಂತೃಪ್ತ ಭಾವ. ಚಂದೂ ನಾವು ಹಾಗೆ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಗರ ಹಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಡಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆಯಾ? ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಸೇರಿ ಸೋಲಿಗರ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡಿದ್ದನ್ನು ನೆನಸಿದರೆ ಈಗಲೂ ತುಂಬಾ ನಗು ಬರುತ್ತದೆ. ಆಗ ನೀನು ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ ಇಲ್ಲಿ ಇವರಿಗೊಂದು ಶಾಲೆ ಇದೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲೆ ಬಂದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಬಿಡೋಣ , ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಮನೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಹೆಂಡತಿ ಆಹಾ ಏನು ಸೂಪರ್ ಆಗಿರುತ್ತೆ ಎಂದು ನೋಡಿ ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದಿದ್ದನ್ನು ಆಗಾಗ ನೆನಸಿಕೊಳ್ತಾ ಇರ್ತೀನಿ ಕಣೋ! ನಿಂಗೆ ಇದೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಾಗೋದೆ ಇಲ್ವಾ? ಎಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತೆ ನೀನು ಯಾವಾಗಲೂ ಬ್ಯುಸಿ ಬ್ಯುಸಿ ಅಂತ ನಿನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲೆ ಮುಳುಗಿರುತ್ತೀಯಾ. ನಾನಾಗಿಯೇ ಹೇಳಿದರೆ ಮಾತ್ರ ರೇಗಿಸಿ ನಗೋದು ನಿನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು...
ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಗರ ಜೊತೆ ಕಾಲ ಕಳೆದು ಕೊನೆಯ ದಿನ ನಮ್ಮ ಪಯಣ ದೊಡ್ಡ ಸಂಪಿಗೆ ಮರದ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದು ನೋಡೋಕೆ ದಾರಿ ಸುಗಮ ಬಹು ಬೇಗ ತಲುಪ್ತೀವಿ ಅಂದು ಕೊಂಡರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಎಲ್ಲರೂ ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ವಿ ನಡೆಯಲಾಗದೇ ಕುಳಿತವಳಿಗೆ ಇಷ್ಟಕ್ಕೇ ಆಗೊಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಹೇಗಮ್ಮಾ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡೋ ದಾರಿ ಹೇಗಿರುತ್ತೋ ಏನೋ ಬಾ ಅಂತ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಸಂಪಿಗೆ ಹೂಗಳನ್ನು ಆಯ್ದು ನಡೆಯುವ ದಾರಿಗೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕರೆದೊಯ್ದ ನಿನ್ನ ಎಂದೂ ಮರೆಯಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.. ಅದೇ ಸಂಜೆ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗುವ ಹೊತ್ತು ಆ ದಿನವನ್ನು ಎಂದೂ ಮರೆಯಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ! ಎಲ್ಲರೂ ಹೊರಡುವಾಗ ಮೆಲ್ಲನೆ ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಬಂದು ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೇಯ್ ಚಿತ್ತೀ ನಾಳೆಯಿಂದ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಸಿಗಲ್ಲ ಕಣೇ ನಂಗೇನು ಕೊಡಲ್ವ? ಅದಕ್ಕೇ ಏನು ಕೊಡಬೇಕು ನಿನಗೆ ಹೋಗೋ ಓಡುತ್ತಿದ್ದವಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಮುಂಗುರುಳ ಸರಿಸಿ ಮುತ್ತಿಟ್ಟು ನಾನು ಇದನ್ನೇ ಕಣೇ ಕೇಳಿದ್ದು ಎಂದು ನಕ್ಕದ್ದನ್ನು ನೆನಸಿದರೆ ಈಗಲೂ ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಮೈ ನವಿರೇಳುತ್ತದೆ.. ನಿನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಲಾಗದೆ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ನಿನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಿ ಮುಖ ಹುದುಗಿಸಿ ನಿಂತ ಆ ಸಮಯ ಎಂದೂ ಜಾರಿ ಹೋಗದಿರಲಿ ಹೀಗೆ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಬಂಧಿಯಾಗಿರುವಾಸೆ ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಯಾವತ್ತೂ ತುಂಬಾ ಸೆಕ್ಯೂರ್‍ಡ್, ಜೀವನ ಪೂರ್ತಿ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೀಗೆ ಇರುವ ಆಸೆಯನ್ನು ತಂದಿತ್ತ ಆ ಸಂಜೆಯನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಭಿನಂದಿಸಬೇಕು.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಳೆದು ಇಂದಿಗೆ ೮ ತಿಂಗಳಾಗಿದೆ ಮತ್ತೆ ಒಂದು ಬಾರಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅಂತ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ನೇಹಿತರು ಅಂತ ಅನ್ಕೊಂಡಿದೀವಿ. ನೀನು ಕೂಡ ಕೆಲಸ ಕೆಲಸ ಅನ್ನದೆ ಈ ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಬರುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡು. ಪುನಃ ಆ ಸುಂದರ ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಭೇಟಿ ಮಾಡುವಾಸೆ ಬರ್ತೀಯಾ ಅಲ್ವಾ.........

ಮುಸ್ಸಂಜೆಗಾಗಿ ಕಾದವಳು